Superhumano

Beti deitu du nere atentzioa euskaldun batzuk, atzerrira doazenenan, uzten duten aztarna: Lope de Agirre, Iparagirre, Urtain, Jose Maria Iñigo, Indurain, Superlopez Arriortua..., izen horiek iritzi kontrajarriak sortzen dituzte euskaldunen zein kanpotarren artean.

Gaur honera ekarri nahi dudan euskalduna ere zaku horretan sar genezake. Alde batetik, 2000tik aurrera Madrilen bizi delako; eta bestetik, euskaldun emigrantearen eredua berriro ere ankaz-gora jartzen duelako. Hona hemen Lope de Agirreren enegarren enkarnazioa.

----------------


Iraila legez, Pipieneako liburutegia ordenatzen zebilen Lutxiano. Lan gatza, liburu bezainbeste leku ez zegoelako. Hori dela eta, Georges Perec-en proposamena kontuan hartzea burutik pasatzen zitzaion askotan.

Lan horretan zebilela, Lutxianok diapositiva zahar batzuk aurkitu zituen karpeta batzuen tartean. A4 tamanianko plastikotan babestuta, 5x4x2=40 diapositiba kontatu zituen. Horietako batean, post honetako protagonista eta Adela zeuden, kamarari begira. Lutxiano, lehiora gerturatu, eta argiari begira jarri zuen negatiboa.

Argazkia Valentzian zegoen aterata, Fanzine topaketa batean. 'Fanzinerama' zuen izena eta bertan elkartu ziren estatu osoko fanzine egileak. Euskalerritik bi: 'La Comictiva' eta 'Komik Banda'.

Lehena, Bilbotik zetorren, puntako marrazkilariekin, azala kolorez eta guzti.
















Bigarrena, goierrialdeko herri ilun batetik, afizionatu batzuen fotokopia grapatuak, besterik gabe.

Natxo Allende barakaldotarra zen 'La comictiva' aldizkariaren burua. Oso tipo majua, zertxobait lotxatia, baina oso adeitsua.

-Zumarragatarrak? Patxi Sánchez ezagutzen? Pisua konpartitu genuen Donostian, orain dela urte asko. 'Habekomik' aldizkarirako komikiak egiten zituen, baina batez ere bere olioak ditut gogoan. Ezagutu dudan pintorerik trebeena, zalantza izpirik gabe.

Garai hartan ere, Natxok hainbat agerraldi egin zituen telebistan, 'Superhumano' ezizenean izkutauta. ETBko gau martiar haietan, pijama patetiko batekin osatzen zituen bere bost minutuak:

-¡Soy el Superhumano!

Geroago ezagutu genuen www.metrobilbao.info dominioa erregistratu zueneko hura. Web orri horretan bilboko metroaren kontrako kanpaina bat hasi zuen. Kostata, baina azkenik lortu zuten metrokoek pelma zirikatzaile hura gainetik kentzea.

Mendea amaitu aurretik laburmetrai bat egiteko denbora ere izan zuen. 'Pito de Oro'. Lehen zein bigarren zatia hemen jaitsi dezakezu.

Hona hemen filmetxoaren sinopsia: 'Pito de oro' Athleticeko jokalari ospetsua da, gol pila sartzen baititu txilibituarekin. Baina entrenamendu saio batean barrabiletan kolpe bat jaso eta txilibitua bihurritzen zaio. Medikuek bat datoz diagnosiarekin: 'Pito de oro'ren txilibituak ez ditu gol gehiago sartuko. Etsita, futbola utzi eta sado-maso filmak grabatzera dedikatzen da.

Lutxianok eskubiko begia ireki eta diapositiba zorroan sartu zuen.

-Eta Orain? Galdetu zion bere buruari. Zertan dabil Natxo Allende?

------------------


Natxo Allendek ezizen berria du aspalditik, 'Torbe'. Putalocura da bere web orria. Bere burutazioak oso xelebreak dira baina erakargarri erotikoen oihan batean bilatu behar dira. Bere testuak irakurri ostean, pena ematen du ikustea nola joan daitekeen pikutara hainbeste talentu, eskandaluaren bidean. Betikoa: eskandaluak irakurlea erakartzen du; irakurleak, publizitatea; eta publizitateak, azkenik, dirua.

Hona hemen bere azkena: Orain dela bi urte, bere webean post bat idatzi zuen. Bertan, Torrelavegako neska batzuen argazkiekin batera, testu bat idatzi zuen honako tesi hau defendatuz: Zein itsusiak diren Torrelavegako neskak!

Post hura publikatzeagatik, antza, atxilotu zuten bi urte geroago. Non aurki zezakeen hobeagorik bere web-orriari publizitatea egiteko? Pila bat hedabidek 'Torbe'-rekiko elkartasuna adierazi zuten, adierazpen askatasunaren sinbolo bilakaturik. Baina errealitatea ez da hain sinplea. Izan ere, Torrelavegako neska 'itsusi' horiek 'adimen urrikoak' ziren.

-Dena balio al du, Natxo, eskandaluaren bidean?

Videogooglen aurkitutako bideo hau ikusita, baietz esan beharko.



Gautxoriaren balada

Irailaren 24 hartan Lutxianok gaupasa egin zuen, aspaldiko partez. Seirak aldera lagun batek zazpiretan bizkantxak zirala gogoratu zion.

-Famaue hi! Parranda amaitzeko, bizkantxak! Zer ederrago gautxori batentzat, egunsentia, goizaren lehen argilunak dastatzea baino?

Beraz, ‘Soraluze’ tabernan azken tragoxka hartu ostean, zazpiretan puntuan plazara jo zuten. Bertan, dena prest zegoen zezenaldirako. Harmailak gaztez josita zeuden, baita udalak jarritako hesi horiak ere.

Kamioiaren atzeko atea jaitsita zegoen. Lehen bizkantxa korrika zebilen jada.

Lehen zezentxo hura nahiko txikia zen; hala ere, errekortatzaileek nahiko luzitu ziren berarekin. Hamar bat izango ziran zezentxoa zirikatzen; hoien artean -nola ez-, Yaku nekaezina, beste guztien aita izan zezakeena.

Bigarren zezentxoa atera aurretik, post honetako protagonista eman zan ezagutzera: mutil gaztea eta fuertea; ile motza eta galtza militarrak; eta, batez ere, haren begi beltzak: putzu amaiezina.

Hemendik aurrera, beraz, Putzu deituko diot gizagaixo horri.

Brindavinok lurrean ikusi zuen lehen aldiz, beregandik metro gutxitara. Hesia saltatzen saiatu eta, erortzean, flapa! kriston bizkarrekoa jaso zuen momentuan.

-Inoren eraginik gabe erortzen bazara, ez det pentsatu nahi zer gertatuko den betizua ateratzen danean.- Esan zion Lutxianok, mutilak entzuteko moduan. Putzuk Lutxiano begiratu zuen, eta Brindavinok orduan erreparatu zion bere begirada hutsari.

Baina Putzuk ez zuen ezer erantzun; buelta eman eta plazan sartu zen, balantzaka.

Handik aurrera gertatutakoak herriko parranderoen urtekarian azaltzea merezi du, zalantzarik gabe.

Izan ere, Putzuk teknika berria zekarren gurera: zezenari iskin egin beharrean, aurre egin eta muturretara botatzen zan, itsu-itsu, lepoa besoekin heltzen zion arte.

Borroka desigual horretan normalean biak joaten ziran lurrera, baina pare bat aldiz zezenak Putzu airera jaurti zuen, eta orduan kriston txalo zaparradak entzun ziran armailetan.

Putzuk erakutsi zuen bigarren teknika modernoa oso 'dibertigarria' zen: betizuaren atzetik hasi zen korrika, eskuarekin ipurdia kastigatzen zion bitartean.

Hasieran grazia ematen zuenak, nazka bihurtzen hasi zen. Batenbat Putzu kaleratzen saiatu zan, baina lan hutsala zan hori, desertzioa ez baita masokisten eskeman sartzen.

Bizkantxen ostean, ponia atera zuten. Hau ere oso txikia zen eta nekez eraman zezakeen mozkor gazte bat bere bizkarrean.

Eta mozkor hura Putzu bazan, ba pentsa!

Han izan zirenak ez dute inoiz ahaztuko Putzuren paseo txiki hori. Bost segundu horietan, Putzuk, Jesukristo Jerusalenera sartu zenean sentitu zuenaz oso gertu ibiliko zan. Ikusleek bazuten, beraz, bere profeta:

-Tooonto! Tooonto! Tooonto!

Eta gero berriro erori zan, hamaikagarren aldiz. Baina ez zirudien minik sentitzen zuenik. Berehala altxatzen zan, saltotxo bat eta, eup! hurrengo bizkarrekoa jasotzeko prest.

Halako batean, mutil batek bere probokazioei aurre egin zion. Hor hasi zan iskanbila. Gazte askok plazara sartu ziran Putzuren bila. Baina honek ere bere lagunak zituen eta hauek hala nola atera zuten handik.

Nola amaitu zen istorioa, batek daki. Lutxianok etxerako bidea hartzea erabaki zuen. Ikusitakoa aski zan berarentzat. Ez zuen azkeneko kapitulua ikusi nahi, aurretik ezagutzen baitzuen.

--------------------------


Hamar bat urte lehenago, Zumarragako jaietan, ‘kanpotar’ bat herritik bidali zuten eguna. Orduan ere goizaldean gertatu zen, betizuen ostean, Zumarragako enparantzan. Garai hartan txosnak plazako arkuetan zeuden, eta bertan biltzen ziran gautxoriak, bizkantxen ostean.

Baina zezentxoak bukatu baziren ere, jendeak plazara begira jarraitzen zuen. Izan ere, plazaren erdian pertsona bat zegoen atentzio eske. Metro larogeiko tipo flakua zan. Buruan, ‘Europe’ estetikako greña luze kizkurrak. Bere gorputz osoa dantza sentsual batean murgildutik zegoen. Eskuetan zeraman, segundu batzuk lehenago jantzita zekan alkandora.

Jimmi deituko diot.

Jendea txundituta zegoen Jimmirekin.

Levisak erantzi zituen eta bere kaltzontzilo deigarriak agerian geratu ziren.

Orduan gertatu zan gertatu behar ez zena. Herri txiki horietan ez dira normalak gauza horiek, eta batek baino gehiagok probokaziotzat hartuko zituen.

Nork asmatu zion kopetaren erdian gela puxka batekin? Brindavinok bere izena izkutuan mantentzeko eskatu dit. Jimmi, txosnetara jo zuen jaurtitzailearen bila. Baina han jende asko zegoen, eta aurre egin zion lehenari eman zion lehen ukondoa.

Dozenaka lagun joan ziren Jimmiren bila. Honek atzera egin behar izan zuen eta, bere zorionerako, udaltzainen babesa aurkitu zuen. Baina udaltzainek ezin zezaketen gehiegi egin. Nahiko lan zuten bere burua babesten. Dena den, Jimmi plazatik ateratzea lortu zuten, hala edo nola, Kalebarrenera bidean.

Herriko jendeak Kalebarrendik ikusi zuen Jimmi azken aldiz. Ipintzako iturriaren inguruan zebilen, bakarrik, maite ez zion herriari bizkarra emanez.

-------------------


Etxera bidean doa Lutxiano gautxoria. Euri tanta batzuk datoz goitik, baina ez dio axola. Eliz-Kaletik dabil. Eskubian Irimo mendiak agurtzen du, baita Oteitzaren Itziar eskulturak ere. Eguzkiaren lehen laztanak lausotzen dituzte jada. A ze suertea. Eta han goran, zeruan? Ostadarra. Ba al da gaupasari zein postari bukaera emateko modu ederragorik?

Eulijalea

Ekaitz tropikala zetorrela eta, eulia nahiko zoratuta zebilen, gora ta behera, joan da etorri etengabean. Brindavino kokoteraino zegoen harrezkero. Halako batean eulia konputagailuaren pantailan pausatu zan, eta Lutxianok

plasta!

eskubiko eskuarekin. Pakea.

Baina eskua pantailatik kendu zuenean, a ze ezustekoa!

Eulia konputagailura sartua zen jada.





Marrazki horiek Flipbook programaren bitartez egin ditu Brindavinok. Programa hori Benetton-en webean aurkitu daiteke. Bai, Benetton, ez naiz bromatan ari. Sormenezko beste joku batzuk ere proposatzen ditu, baina badirudi Lutxianori hori gustatu zaiola gehien.

Klaro, eulia marraztuta zuen jada.

La vida es un sueño

Cuando era crío, Luciano Brindavino creía firmemente en que todo el mundo, con sus personas y cosas, le pertenecían. De alguna manera, creía que si él dejaba de existir, se llevaría toda su realidad a la tumba. La familia, los amigos, las partidas de canicas... todo dejaría de existir si él no estaba allí para verlo, vivirlo o pensarlo.

Sin embargo, el poder terapéutico del tiempo ayudó a que esta convicción de Luciano fuera perdiendo fuerza. Poco a poco fue descartando la idea que todo giraba en torno suyo, sobre todo cuando los amigos pasaban de él y lo dejaban de lado. Allí empezó a caer en la cuenta de su insignificancia.

Pero esa tranquilidad de no ser nadie no le duró mucho. A los quince comenzó a tener pesadillas. Luciano soñaba que no era más que EL SUEÑO DE OTRO. Había una persona acostada a su lado con las gafas puestas; un hombre rechoncho, calvo, que estaba soñando la vida de Luciano.

Cuando despertaba de aquellas pesadillas, Luciano trataba de recordar el miedo que había tenido de que aquel hombre despertase.

----------------


La vida siguió su curso, y llegó un día en que ya no se acordaba de aquellos sueños que tuvo. Sólo a veces, cuando escuchaba este poema, por ejemplo, o aquella canción, cuyo título coincide con el de este post.

Por un lado, la pieza teatral 'La vida es sueño', un psicodrama carcelario de Calderón de la Barca. Luciano me pide encarecidamente que incorpore un enlace al famoso soliloquio de Segismundo.

Y por otro, una canción.

Sí, hoy voy a animarme a publicar por fin una canción. Bueno, no una, sino dos, ya que tengo dos versiones y no quiero descartar ninguna. Me da pena que haya quedado con tanta propaganda, pero por el momento hasta aquí hemos llegado.

Por si la canción ya a empezado a sonar, aquí va su letra:

Después que uno vive veinte desengaños
que importa uno más.
Después que conozcas la acción de la vida
no debes llorar.

Hay que darse cuenta que todo es mentira
que nada es verdad.
Hay que vivir el momento feliz
hay que gozar lo que puedas gozar
porque sacando la cuenta en total
la vida es un sueño y todo se va.

La realidad es nacer y morir
por qué llenarnos de tanta ansiedad
todo no es más que un eterno sufrir
y el mundo está hecho sin felicidad.



Esta canción tan triste, fue la primera que compuso el gran Arsenio Rodríguez, después de que una mula le pateara la cabeza y lo dejara ciego para siempre.

La primera versión es de Marc Ribot y los Cubanos Postizos. La voz de Marc es la de un americano que no sabe español. Pero quizá ello le dé esa belleza triste, tan ideal para la industria de los medicamentos antidepresivos.




La segunda es de una tristeza más clásica, menos oscura, pero igual de bella. La voz pertenece a otro cubano universal, Lino Borges.




Klipa

2006ko udara hartan ez nuen Lutxianoren berririk izan. Beno bai, posta elektroniko pare bat jaso nituen, baina biak lerro batean kabitzen ziran. Lehena, abuztuaren erdialdera jaso nuen. Honela zioen:

Todo va sobre 'autoricksaws'

Zer esan nahi zuen Lutxianok esaldi horrekin, galdetu nion neure buruari. Esaldia irakurtzean 'todo va sobre ruedas' zetorkidan burura. Eta, klaro, Lutxianori hitz-jokoak zenbat gustatzen zaizkion kontutan hartuta, ondo ibiliko zelakoan nengoen.

Dena den, jakinmina piztu zidan hitz misteriotsu horrek. Zer ote zan 'autoricksaw' hori?

Hiztegia kontsultatzera joan behar nintzanean, mezuaren iskiña batean zegoen 'klip' bati erreparatu nion. Arratoia bertan jarri eta honako hau irrakurri nuen.

autoricksaw 1.udaipur.jpg

klik!





--------------

Bigarren gutuna irailaren hasieran jaso nuen, Indiatik bueltatzean.

No me atrevo a bajar

Besterik ez. Hura zan mezu guztia: 'ez naiz jaistera ausartzen'. Eta nere galdera zan. Nondik? Nondik jaistera ez zan ausartzen gure Lutxiano?

Orduan, berriro ikusi nuen klipa. Pantailaren iskiña batean zegoen lehen bezala. Arratoia gerturatu eta honako hau irakurri nuen:

autoricksaw 3.udaipur.jpg

klik!





-----------------------


Irailaren 13an ezustean ikusi nuen Lutxiano, Legazpiko OPELean. Dendariarekin diskutitzen ari zen, eta bukatu arte itxoitera erabaki nuen. Handik hamar minutura Urretxuko Fox tabernan geunden biok garagardo kaña aurrean geneukala. Orduan galdetu nion ea zertara joan zen OPELera Clio batekin.

-Azkoitiko Reanaultetik pasata nauk ere jada. Ez diat oroitzen zenbat kotxe, moto eta txirringa denda bisitatu dizkiat aste honetan.

-Eta zer dela eta hori?

-Ez al dakik ba? 'Autoricksaw' baten bila nabil, motel. Baina ezin eskuratu. Inportatzea oso garestia dek, hemen erostea inposible...

-Beraz...

-Bietako bat. Indiara bueltatu edo 'autoricksaw' bat egin. Ez diat beste irtenbiderik.

-Hi 'autoricksaw' bat egiten. Esatea ere. Zoratuta hago Lutxiano; mekanikaz ez dakik ezer, eta. Hobe huke blogarekin behingoz aurrera jarraitzea, lan guztiak erdizka utzi beharrean.

Brindavinok garagardo basoa hartu eta trago luze batean ustu zuen; baita nik ere.